STADSGEZICHTEN 

     MELANCHOLIE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de collectie Stadsgezichten wordt de stad bekeken als een levend wezen, waarbij haar gebouwen unieke gezichten vormen. Soms grillig, soms elegant, weerspiegelen ze de onophoudelijke evolutie van een stedelijk landschap.

Deze constante transformatie kan een gevoel van melancholie of zelfs heimwee oproepen, een romantisch verlangen naar een verleden dat we idealiseren. Maar de stad is altijd gericht op de toekomst. Ze is een dynamische entiteit, wild en romantisch tegelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toch lijkt niet alles mee te bewegen. Sommige buurten lijken hun eigen wetten te volgen, onaangedaan door de heersende ontwikkeling. Dit spel tussen evolutie en vasthoudendheid, tussen grilligheid en schoonheid, is wat een stad zo fascinerend maakt. Het is een universele waarheid die overal ter wereld resoneert, in elk stadsgezicht.

  ARCHTECTORAAL              EVOLUTIE

ARCHITECTORAAL VERVAL

           RAUWE  TUNNEL

 

Als schoonmaker aanschouwde ik ooit de verborgen dynamiek van openbare ruimtes. Deze ervaring, waarin de menselijke psychologie en het verlangen om gehoord te worden zich vaak manifesteerden, heeft mijn blik op architectuur verdiept. Gebouwen werden canvassen, plekken waar boodschappen werden gekerfd, gepaint of geplakt.

 

 

 

 

Deze afbeelding toont een brug in een oud flatgebouw, ooit een doorgang en nu een kruispunt van bedrijven. Ik koesterde deze ruimte, haar fotogenieke karakter inspireerde me tot het maken van promotiefoto's en zelfs tot vrijwillig onderhoud. Het was een plek van structuur en stilte.

                      VOGELVRIJ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een periode van afwezigheid keerde ik terug, naar deze ruimte om te zien wat er van terecht gekomen was. De transformatie was frappant. Wat eens ongerept was, was nu bedekt met lagen expressie, een stille verklaring van vogelvrijheid. Het is fascinerend hoe in de stilte van de tijd, architectuur een eigen leven gaat leiden, onbeheerd en toch vol van verhalen, wachtend om ontdekt te worden. Dit werk is een reflectie op die onverwachte metamorfose, een getuigenis van hoe ruimtes veranderen en hoe de menselijke behoefte aan expressie haar onuitwisbare sporen nalaat.



         HOERIG  CANVAS

                                     

              NOSTALGIE

                                                WAT  IS  LELIJK ?

Fotografie is in essentie een middel, een spiegel die de realiteit reflecteert, maar mijn werk gaat verder dan die eenvoudige handeling. Voor mij is het een diepgaande, creatieve discipline die de grenzen van de perceptie verkent. Het is niet louter de handeling van het vastleggen van een beeld, maar een proces dat elementen van filosofie, metafoor en een diepgewortelde boodschap in zich draagt. Elk beeld dat ik maak, is een venster naar een verhaal, een standpunt of een vraag die ik met de wereld wil delen. Het zijn beelden die vaak niet met een commercieel doel zijn gecreëerd, maar vanuit een innerlijke drang om te communiceren. Vaak presenteer ik deze werken in een rauwe, onbewerkte stijl, met name in mijn series over architectuur en stadsgezichten, waar ze hun ware aard onthullen.



De zoektocht naar het 'waarom' achter een beeld heeft me onvermijdelijk geleid tot een persoonlijke filosofische reis. Een van de meest prangende vragen die me bezighoudt is: Wat is lelijkheid eigenlijk? In de kunstwereld wordt schoonheid vaak verheerlijkt, maar ik ontdekte al snel dat mijn fascinatie zich niet beperkt tot het esthetisch aangename. Ik voel een even sterke, zo niet sterkere, aantrekkingskracht tot dat wat we als 'lelijk' beschouwen. Lelijke dingen dagen me uit; ze stellen vragen die we misschien nooit volledig kunnen beantwoorden. Ze dwingen ons na te denken over onze eigen vooroordelen en de grenzen van onze smaak. Het is deze dualiteit die mijn werk voedt, de spanning tussen het mooie en het lelijke. Ik kan evenzeer gefascineerd zijn door de ruwe, imperfecte lijnen van een vervallen gebouw als door de perfecte symmetrie van een landschap.

Mijn fascinatie voor het 'lelijke' is complex. Het gaat voorbij aan een eenvoudige tegenstelling. Ik heb de unieke ervaring dat iets wat ik aanvankelijk als afstotelijk beschouw, bij nader inzien een zekere schoonheid in zich draagt. Het is een verschuiving in perceptie, een moment waarop het lelijke bijna mooi wordt. Dit roept de fundamentele vraag op: Kan men net zo intens genieten van iets lelijks als van iets wat algemeen als mooi wordt ervaren? Is onze waardering voor kunst niet subjectiever dan we denken? De psychologie leert ons immers dat wat de één als lelijk ervaart, door de ander als aangenaam en zelfs prachtig kan worden gezien. De schoonheid ligt niet in het object zelf, maar in de ogen van de waarnemer.

Een treffend voorbeeld van deze filosofie is mijn werk, getiteld 'Hoerig Canvas'. Op het eerste gezicht is het een onfraaie muur, bedekt met een wirwar van graffiti, krassen en onleesbare tekens. De esthetiek van het werk is, volgens conventionele normen, verre van mooi. Maar de schoonheid van 'Hoerig Canvas' ligt niet in zijn uiterlijk, maar in zijn functie. Het is een plek waar iedereen zijn frustratie, woede of verdriet kan uiten zonder oordeel. De muur absorbeert de emoties, het is een canvas voor menselijke uitbarstingen. Het uiterlijke is chaotisch en rauw, maar de functie ervan is diepgaand nuttig en bijna therapeutisch. Het is een tastbaar bewijs dat de schoonheid van iets niet in de vorm, maar in de essentie kan liggen. De titel zelf is een provocatie; het daagt de kijker uit om verder te kijken dan de oppervlakkige verschijning en de diepere betekenis te omarmen.



ONBEWOONT HUIS IN POLAND KRAKAU

Mijn ontdekkingsreis in de wereld van lelijkheid begon jaren geleden, op een onverwachte plek. In de kelder van mijn toenmalige werkgever stuitte ik op een reproductie van een schilderij uit de jaren '60 of '70, een van die typische kitscherige portretten van een jongetje, ingelijst in een overdreven gouden lijst. Het was objectief gezien verschrikkelijk, maar het fascineerde me mateloos. Ik stond er wel een halfuur naar te staren, volledig geabsorbeerd door de pure, onvervalste lelijkheid ervan. Ik besloot het te fotograferen, als een bewijs van die vreemde fascinatie. Die foto ben ik helaas kwijt, maar de ervaring heeft me voor altijd gevormd. Het heeft me doen inzien dat lelijke dingen niet alleen provocerend kunnen zijn, maar ook krachtige hulpmiddelen kunnen zijn om aandacht te trekken en een boodschap over te brengen. Mijn doel als kunstenaar is om deze ogenschijnlijk afstotelijke beelden te transformeren, niet om ze mooi te maken in de traditionele zin, maar om hun verborgen verhaal en waarde te onthullen. Ik wil de kijker uitdagen hun eigen ideeën over schoonheid en lelijkheid te heroverwegen en de onverwachte poëzie te zien die in de imperfectie schuilt.

ONBEWOONT HUIS IN POLAND  KRAKAU

PAND IN WINKELSTRAAT POLAND KRAKAU

                                            BIZARRE  ALLEGORIE  ONDER  EEN  BRUG

BROKEN DREAMS

In de zomer van 2025, op een dag vol zon, dwaalde ik door een bijzonder afgelegen tuin. Het was een openbare plek, maar toch voelde het alsof het een eigen, verborgen wereld was. De zon scheen helder, en toch hing er een onmiskenbare schaduw over de plek. Het was vreemd, want hoewel de natuur haar best deed om te groeien en bloeien, leek de menselijke aanwezigheid iets te hebben achtergelaten wat de schoonheid niet kon verdrijven.

 

 

 

 

 

 

 

 

Overal waren stille getuigenissen. In een boom hing een schilderij en in een andere een pittoreske vogelkooi. Een verwilderd Westers beeldje stond er met een gat in zijn lijf, vergezeld door een net zo verwaarloosd Boeddha-beeldje. Het leek alsof iemand de plek probeerde op te ruimen, maar de verhalen die hier zich hadden afgespeeld, waren te diep geworteld om zomaar te verdwijnen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik voelde me onweerstaanbaar aangetrokken tot deze plek, alsof ik kon aanvoelen dat hier mensen kwamen met gebrokenheid, verdriet, boosheid en verloren dromen. Het leek ook een toevluchtsoord, een plek waar men troost zocht in drank, drugs of simpelweg elkaars gezelschap.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit bankje, de vogelkooi en de twee beeldjes maken nu deel uit van dit werk, dat ik Broken Dreams heb genoemd. Ik heb ervoor gekozen om de foto in duistere tonen te bewerken, ondanks de felle zon van die dag. De schaduwen benadrukken de realiteit van wat zich hier had afgespeeld en vangen de melancholie en de hoop die op deze plek naast elkaar bestonden. Het is een eerbetoon aan de menselijke kwetsbaarheid en de stille kracht die wordt gevonden in het delen van verdriet.