DE OORSPRONG VAN MIJN LENS

                                                        THUIS

Wanneer de vonk van de fotografie echt overslaat en de passie zich verdiept van een simpele hobby naar een serieuzere bezigheid, begint voor velen de zoektocht naar een eigen stijl en onderwerp.

Mijn ervaring, en ik vermoed die van vele collega-fotografen, is dat deze reis vaak begint in de meest vertrouwde en nabije omgeving: de eigen woonplaats. Het is een natuurlijke stap. Je kent de lichtinval, de verborgen steegjes, de wisseling van de seizoenen en de unieke sfeer van de wijk en de stad door en door. Deze lokale kennis biedt een onschatbare voorsprong en een diepere, meer persoonlijke connectie met het onderwerp.

                                                                        CENTRAAL  R'DAM

Het fotograferen van je eigen omgeving is niet alleen handig, het is ook een krachtige manier om je fotografische stem te ontwikkelen. De uitdaging ligt dan niet in het vinden van een exotische locatie, maar in het ontdekken van het bijzondere in het alledaagse.

Daarom zal je een aanzienlijk deel van mijn werk op deze website zien dat gewijd is aan mijn woonstad en de directe omgeving. Dit zijn de plekken waar mijn fotografische reis echt begon en waar ik het meest van mezelf in de beelden heb kunnen leggen.

                                                         HET  TRAPPENHUIS HOFPLEIN

                                                              PIERRES ROUGES NOSTALGIE  

                                                    Dit beeld is de schaduw van een vergeten droom, getekend in de inkt van de tijd.

Het bouwwerk is de schil van de herinnering, een stenen borstkas waarin de ramen als lege oogkassen in de schemering staren. Elke baksteen vertelt het verhaal van verval, de littekens van de geschiedenis geëtst in de ruwe lijnen, als een oude brief die te vaak is gelezen. Het is de kathedraal van de melancholie, waar de stilte van decennia zwaarder weegt dan het cement.

De vleermuizen zijn de zwarte gedachten van de nacht, of misschien de geesten van een verdwenen tijd die in een geruisloze vlucht de nostalgie uit het gebouw tillen. Ze zijn de onvermijdelijke overgang tussen wat was en wat rest. Ze hangen als een duistere profetie, of juist als bewakers van een geheim dat in het puin ligt te sluimeren.

De gehele compositie is een gesloten boek, waar de donkere randen aan de boven- en onderkant de lezer vangen in het midden van het hoofdstuk. Het is een venster op een parallelle werkelijkheid, waar de schoonheid van het bouwen is ingehaald door de onverbiddelijke poëzie van het afbrokkelen.

                                                          TRAPPENHUIS  DE  ZONNIGE  KANT

                                                                           GOUDEN ROOS

STADS VIADUCT 

                                              HOERIG CANVAS

ARCHITECTUUR

                                            DAM  TAKI  TALKI